W naszym kraju od lat sześćdziesiątych aż praktycznie do początku lat dziewięćdziesiątych XX stulecia budowano wielorodzinne domy mieszkalne głównie w technologii wielkiej płyty, a więc na plac budowy przywożone były już gotowe prefabrykaty z wielkiej płyty, z nich powstawała konstrukcja budynku, a więc wszystkie ściany nośne i stropy, włącznie z tak zwanym stropodachem, natomiast ściany działowe budowane były albo z płyt gipsowych, albo z cegły AK zwanej dziurawki. Tak budowane mieszkania, w zamyśle konstruktorów, miały posłużyć co najmniej 90 lat – obecnie w tak zbudowanych budynkach wielorodzinnych zamieszkuje – jak się obecnie szacuje – około 12 milionów osób, a więc jest to grupa bardzo znacząca. Budownictwo mieszkaniowe wielkopłytowe jest stosunkowo nowa technologia, nigdy nie były w zasadzie prowadzone badania, sprawdzające, jak zachowują się takie budynki w różnorodnych sytuacjach, jaka jest ich wytrzymałość (jeśli chodzi na przykład o konstrukcję) na wilgoć, ile lat są w stanie wytrzymać pręty, które spinają jakby ze sobą cała konstrukcje, czy na przykład w dużej wilgotności nie są szybko zżerane przez rdze i temu podobne pytania. Obecnie powstał projekt w ministerstwie budownictwa, żeby przeprowadzić szerokie badania budynków wykonanych w takiej właśnie technologii, aby mc odpowiedzieć na tego rodzaju właśnie pytania – pozwoli to określić, jak długo mogą być takie budynki bez konieczności ich głębokiej rewitalizacji.